Η 1η Ιουνίου γιορτάστηκε σαν η Διεθνής Μέρα Παιδιού. Στις 20 Νοεμβρίου 1959 η Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. υιοθέτησε τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού. Σε δέκα άρθρα.η Διακήρυξη επιβεβαιώνει τα δικαιώματα του παιδιού να απολαμβάνει ειδική προστασία και να του δίνονται οι ευκαιρίες και οι διευκολύνσεις ώστε να μπορεί να αναπτυχθεί με ένα υγιή και φυσικό τρόπο και σε συνθήκες ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Η Διακήρυξη τονίζει ότι το Παιδί πρέπει να μεγαλώνει " σ'ένα πνεύμα κατανόησης, ανοχής και φιλίας ανάμεσα στους λαούς, ειρήνης και παγκόσμιας συναδέλφωσης".
Στον τόπο μας, δυστυχώς, το παιδί στερείται αυτού του δικαιώματος. Όλα τα παιδιά του τόπου μας, και ιδαίτερα τα προσφυγόπουλα, στερούνται του δικαιώματός τους να ζήσουν στη γή των προγόνων τους. Η νέα γενιά της Κύπρου δεν γνώρισε ποτέ ολόκληρη τη ν πατρί δα μας και όσα παιδιά γεννήθηκαν μετά την Τουρκική εισβολή δεν είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν και να παίξουν με παιδιά Τουρκοκυπρίων. Αυτή η κατάσταση μπορεί να αποβεί μοιραία στο μέλλον για τη διαίρεση της πατρίδας μας, καθώς οι νέοι δεν θα νιώθουν την ανάγκη να συνυπάρξουν με τους Τ/Κ.
Η δωδεκάχρονη Ρωμίνα Λαούρη είναι από τα λίγα παιδιά της Κύπρου που κατάφεραν να δημιουργήσουν μια τρυφερή φιλία με μια συνομήλική της Τουρκοκυπρία, την Aydil. Η πιο κάτω έκθεση της Ρωμίνας μιλά για την προσπάθεια των δυο φίλων να κατανοήσουν και να αντι μετωπίσουν την κατάσταση που επικρατεί στον τόπο μας. Ελπίζουμε να τη βρείτε όσο συγκινητική τη βρήκαμε κι εμείς.
" Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο,
πιο από τα δυο κομμάτια πρέπει ν'αγαπώ ; "
Νεσιέ Γιασίν, Τ/Κ ποιήτρια </
Τη φίλη μου που κατοικά στη Λευκωσία, στη Λευκωσία που ποτέ δεν μπορούμε να την επισκεφτούμε, στη Λευκωσία που ο πατέρας μου έχει το σπίτι του, που φύτεψε τριανταφυλλιές όταν ήτανε 12 χρονών, αυτή μου τη φίλη, που μόνο σε φωτοφραφία την είδα, τη λένε Aydi l. Η Aydil είναι Τουρκοκυπρία. Ο πατέρας της γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζούσε μέχρι το 1974 στη Λεμεσό. Ο πατέρας του, ο παππούς της Aydil, εργαζόταν στο Λανίτη. Της φίλης μου και του πατέρα της, αρέσει πολύ η λεμονάδα Λανίτη και όταν βρω καμιά φορά ευκαιρ ία, τους στέλλω μέσα από τα συρματομπλέγματα της μοιρασμένης Λευκωσίας ένα μπουκάλι. Η ιστορία της Aydil και η δικιά μου είναι πολύ μεγάλη. Θα σας την πω ίσως μια άλλη φορά.
Τώρα θέλω να σας μιλήσω για τον πόνο που νιώθουμε και οι δυο μας γιατί δεν μπορούμε να παίξουμε μαζί, θέλω να σας εξηγήσω το θυμό μας γιατί υπάρχουν ακόμα σύνορα, συρματομπλέγματα και στρατιώτες. Υπάρχει όμως και φόβος, πολύς φόβος, πως είναι δυνατό αυτή η ησυχία που υπάρχει να σταματήσει και οι πατεράδες μας να πάρουν τα όπλα. Γι' αυτό υπάρχει και θυμός, θυμός για όλους τους μεγάλους που κατάφεραν να μοιράσουν την Κύπρο.
Η Aydil κι εγώ δε μοιραζόμαστε μόνο το θυμό μας, μα και την ιστορία των γονιών μας, της Κύπρου, την ιστορία πολλών γενιών.
Όταν μιλώ για τη φίλη μου, για το ότι η μητέρα μου είναι πρόσφυγας, μου λέει και εκείνη για το δικό της πατέρα που είναι πρόσφυγας και ήταν αιχμάλωτος στη Λεμεσό. Όταν της λέω για τους αγνοουμένους που οι μητέρες τους ακόμα περιμένουν, μου μιλά κι εκείνη για τη μητέρα της που φοβάται να ζήσει με Ελληνοκυπρίους γιατί στις ταραχές του 1963 κάποιοι Ελληνοκύπριοι σκότωσαν τον παππού της, σε ένα χωριό της Πάφου.
Ξέρετε, εκείνες τις στιγμές καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να έχουμε ο ένας στον άλλο εμπιστοσύνη, να ζούμε μαζί ειρηνικά και να μην αρχίσουμε να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλο.
Για να μπορούμε να ζήσουμε μαζί θα πρέπει να σεβαστούμε ότι μιλούμε διαφορετικές γλώσσες και ότι έχουμε διαφορετική θρησκεία. Η Aydil μού έστειλε κάρτα για την Πρωτοχρονιά και όχι για τα Χριστούγεννα και χάρηκα που έχω να μοιραστώ μια γιορτή μαζί της. Θ έλω να μάθει να σέβεται τα ήθη και τα έθιμά μας, τις γιοτρές μας, μα και το θυμό και πόνο μας για την τουρκική εισβολή, όπως πρέπει να μάθω κι εγώ για το δικό της φόβο και πόνο.
Δεν έχω δει ποτέ την πόλη που γεννήθηκε η μητέρα μου, την Αμμόχωστο. Δεν έχει δει ποτέ την πόλη που γεννήθηκε ο πατέρας της, τη Λεμεσό.
Προσπαθώ συχνά να μιλήσω για τις εμπειρίες που είχα, ζώντας στην Ευρώπη, στη Γερμανία. Στην τάξη μου ήμαστε 20 παιδιά από 9 διαφορετικές χώρες και είχαμε 6 διαφορετικές θρησκείες. Λέω, πώς είναι δυνατό όταν έπεσαν τα τείχη του Βερολίνου και εγώ τα έζησα , στη Λευκωσία να υπάρχουν ακόμα συρματομπλέγματα; Πώς όταν η βία καταδικάζεται, στην Κύπρο να μην μπορούμε να βρισκόμαστε και να γράφουμε γράμματα ;
Με την Aydil σκεφτήκαμε πολλές λύσεις. Εκείνη έδειξε τη φωτογραφία μου στην τάξη της και όλοι είπαν ότι δεν φαίνομαι για εχθρός. Αν μπορούσαν οι τάξεις μας να βρεθούν, να πάμε εκδρομή, θα ήταν τόσο ωραία. Ίσως θα μπορούσαμε να ζωγραφίσουμε την Πάφο και τη Λεμεσό και εκείνοι να ζωγραφίσουν την Κερύνεια και τη Σαλαμίνα. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε.
Εγώ και η Aydil πιστεύουμε ότι αν ενωθεί η Κύπρος θα γίνει πιο δυνατή. Πρέπει όμως να μας αφήσουν. Να αφήσουν τους Τουρκοκυπρίους και τους Ελληνοκυπρίους να βρούμε την ειρήνη για την κοινή μας πατρίδα, την Κύπρο.
Το Σάββατο στις 18.2. 1995, κρατώντας ένα δωράκι για τη φίλη μου Aydil, πήγα στο Λήδρα Πάλλας. Ήλπιζα ότι, επιτέλους, αυτή τη φορά, θα την έβλεπα. Μου είπαν όμως ότι δεν της δόθηκε άδεια να βρεθούμε. Κοίταζα από κει που την περίμενα να φανεί. Τη ς έστει λα τις σκέψεις και τη φιλία μου.
Ίσως μια άλλη φορά.
Ρωμίνα Λαούρη